تقیه، ابراز سخن و با بروز کرداری برخلاف باور و اعتقاد در شرایط بسیار ویژه است. این حالت در سیره پیشوایان معصوم(ع) و نیز اصحاب آنان بروز کرده و در روایات شیعی، منعکس شده است. از همین رهگذر به «فقه» و «دانش استنباط احکام» هم راه‌یافته است. اکنون و در هر زمان، فقیهان با این عنصر مهم در گستره فقه، روبرویند، از این رو لازم است تا «جایگاه و نقش عنصر تقیه در استنباط احکام فقهی» به روشنی بازشناخته شود. این اثر با طرح مباحثی همچون تعریف تقیه، تاریخچه، جایگاه آن در معارف اسلامی، شبهه‌های پیرامون آن و مباحثی از این دست، به بررسی این موضوع پرداخته است.